Сьв. Андрэя, апостала

Нябёсы прапаведуюць славу Божую, *
і пра дзею рук Ягоных абвяшчае цьвердзь.

Дзень дню перадае слова, *
і ноч ночы адмыкае веды.

Няма мовы, і няма гаворкі, *
дзе ня чуўся б іхні голас.

Па ўсёй зямлі праходзіць іхні гук, *
і па край сьвету словы іхнія.

Ён паставіў у іх жытло сонцу, †
і яно выходзіць, як малады са шлюбных харомаў сваіх, *
радуецца, быццам волат, прабегчы дарогу-прагон:

Дабраслаўляю Госпада ва ўсякую пору; *
хвала Яму няспынная ў вуснах маіх.

Госпадам будзе хваліцца душа мая; *
пачуюць пакорныя і ўзьвяселяцца.

Вялічайце Госпада са мною, *
і ўзносьма імя Ягонае разам.

Я шукаў Госпада, і Ён пачуў мяне *
і ад усякіх небясьпекаў маіх вызваліў мяне.

Хто прыглядваўся да Яго, тыя прасьвятліліся, *
і твары іхнія ня зьведаюць сораму.

Вось убогі паклікаў, — і Гасподзь пачуў *
і ўратаваў яго ад усіх ягоных бедаў.

Гасподні анёл паўстае вакол тых, хто баіцца Яго, *
— і іх вызваляе.

Паспытайце і ўбачыце, які добры Гасподзь! *
Дабрашчасны той чалавек, што на яго спадзяецца!

Блізкі Гасподзь да тых, у каго зламанае сэрца, *
і пакорлівых духам — уратуе.

Гасподзь вызваліць душу рабоў Сваіх, *
і не загіне ніхто, хто на Яго спадзяецца.