IV Нядзеля Адвэнту

Нябёсы прапаведуюць славу Божую, *
і пра дзею рук Ягоных абвяшчае цьвердзь.

Дзень дню перадае слова, *
і ноч ночы адмыкае веды.

Няма мовы, і няма гаворкі, *
дзе ня чуўся б іхні голас.

Па ўсёй зямлі праходзіць іхні гук, *
і па край сьвету словы іхнія.

Ён паставіў у іх жытло сонцу, †
і яно выходзіць, як малады са шлюбных харомаў сваіх, *
радуецца, быццам волат, прабегчы дарогу-прагон:

ад краю нябёсаў зыход ягоны, †
і шэсьце ягонае да краю іхняга, *
і нічога не схавана ад ягонае цяплыні.

І сказала Марыя анёлу: *
«Як станецца гэта, калі я мужа не спазнала?»

Анёл сказаў Ёй у адказ: †
«Дух Святы сыдзе на Цябе, *
і моц Найвышэйшага ахіне Цябе.

Таму і Святое, што народзіцца, *
будзе названа Сынам Божым.

Вось і Альжбета, сваячка твая, *
і яна зачала сына ў старасці сваёй;

і ўжо на шостым месяцы тая, якую называлі бясплоднай,*
бо для Бога няма нічога немагчымага».

Тады Марыя сказала: «Вось я, слуга Пана. *
Няхай мне станецца паводле твайго слова».

Нябёсы прапаведуюць славу Божую, *
і пра дзею рук Ягоных абвяшчае цьвердзь.

Дзень дню перадае слова, *
і ноч ночы адмыкае веды.

Няма мовы, і няма гаворкі, *
дзе ня чуўся б іхні голас.

Па ўсёй зямлі праходзіць іхні гук, *
і па край сьвету словы іхнія.

Ён паставіў у іх жытло сонцу, †
і яно выходзіць, *
як малады са шлюбных харомаў сваіх,

радуецца, быццам волат, *
прабегчы дарогу-прагон:

ад краю нябёсаў зыход ягоны, †
і шэсьце ягонае да краю іхняга, *
і нічога не схавана ад ягонае цяплыні.